ο καλός... καλό δε βλέπει

Στην παλιά μ γειτονιά, είχαμε μια γειτόνισσα... Μια κυρία που γενικά δεν μιλούσε πολύ... από μικρή την θυμόμουν με κλειστό το στόμα και με μια σκούπα στο χέρι.

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια. είχα μεγαλώσει πλέον και γυρνάω μια μέρα στο σπίτι. Θα έμενα για καμια βδομάδα.
Κάθομαι στο μπαλκόνι βγαίνει η γειτόνισσα και την χαιρετάω με ένα χαμόγελο. Μιλάμε για λίγο και μετά συνειδητοποιώ ότι η ώρα πέρασε και βιάζομαι.
Παίρνω λοιπόν τις βαλίτσες να της πάω μέσα. Παραδίπλα ήταν ένας παιδικός μ φίλος. Παλιά κάναμε πολύ παρέα, είμαστε όλη μέρα μαζί σχεδόν...

Εντελώς κατά λάθος-λόγω τιμής-, εκεί που πάω να ανεβάσω τις βαλίτσες απ τη σκάλα, η μια μου πέφτει απ τα χέρια και προσγειώνεται μπροστά απ τα πόδια του.Τον κοιτάω στα μάτια. Με κοιτάει και αυτός και με αγνοεί... μετά σηκώνεται και φεύγει. Έτσι απλά. Χωρίς να με βοηθήσει.

Η γειτόνισσα παρακολουθούσε την φάση. Γέλασε ειρωνικά και ήρθε δίπλα μου. Σήκωσε τη βαλίτσα και την πήγε μέσα. Έμεινε να με βοηθήσει να τακτοποιήσω λίγο, έβαλε και μια σκούπα ενώ εγώ ξεσκόνιζα και μετά της πρόσφερα καφέ. Αφού άρχισε τα γνωστά, ότι ομόρφυνα και μεγάλωσα, και ενώ περνούσαμε πολύ ώρα να μιλάμε, ξαφνικά σώπασε.

Εγώ είχα μείνει για λίγο αφηρημένη. Σκεφτόμουν τη σκηνή με τον παιδικό φίλο. Με μπέρδεψε λίγο.

Αυτή, λες και διάβασε τη σκέψη μου, χαμογέλασε, κάπως περίεργα και μου έπιασε το χέρι.

"Αχ κούκλα μου..." μου είπε..."Ο καλός, καλό δε βλέπει!"

Και μετά από λίγο έφυγε. Αφού γέλασε λίγο με την απορημένη και ηλίθια έκφραση στο πρόσωπό μ.

Θα ακουγόταν χαζό.. Αλλά η έκφραση, το χαμόγελο και τα λόγια της μου έχουν μείνει στο μυαλό!...

Σου έτυχε ποτέ...

Σου έτυχε ποτέ, να σου λείπει κάποιος τόσο πολύ, που να ήθελες να δώσεις και την ζωή σ ακόμη, απλά για να ζήσεις μια μικρή στιγμή δίπλα του?

Αν σου χαριζόταν μια ζωή γεμάτη πλούτη, ή χειρότερα, η αιωνιότητα, θα την αρνιόσουν απλά και μόνο γιατί αυτός ο κάποιος δεν θα ήταν δίπλα σου?

Γιατί εσύ καλέ μου κάποιε, είσαι ότι ομορφότερο μου έχει συμβεί. Κάτι νύχτες σαν αυτές, κλείνω τα μάτια και σε βλέπω.

Οι νύχτες αυτές της ατέλειωτης μοναξιάς, μου θυμίζουν πόσο γεμάτη και όμορφη ένιωθα δίπλα σου...

 Έφυγες και πήρες την ανάσα μου. Το οξυγόνο μου. Και τώρα πλέον κάποια άλλη νιώθει την ανάσα σου στο στήθος της.

Είσαι τα πάντα μου. Η ζωή μου, η χαρά και η λύπη μου...

Είσαι... Είσαι σε άλλη αγκαλιά. Άλλη γεύεται τα φιλιά σου, άλλη ακούει τη φωνή σου, άλλη τη νανουρίζουν τα λόγια σου. Και κοιμάται στην αγκαλιά τη δική σου.

Πες της, ότι μου πήρε τη ζωή. Μου πήρε το χαμόγελο. Πες της ότι δεν γέλασα ξανά από τότε... Πες της, ότι αν σ αγαπάει το μισό απ όσο εγώ, θα είσαι χαρούμενος.

Να τα μάθει όλα αυτά, να τα ξέρει... Μάθε και εσύ, ότι μετά από σένα δεν έζησα ξανά ούτε λεπτό. Είμαι νεκρή, αλήθεια.

Με επισκέπτεσαι τα βράδια, ζεστά καλοκαίρια, ζεστά τα φιλιά σου, κι εσύ... πιο γλυκός από πριν, με φιλάς, μ αγαπάς, όπως πρώτα..

Τα μάτια σου λάμπουν, χαίρεσαι που με βλέπεις. Μ αγαπάς και το νιώθω...

Και τότε ξυπνώ... Σου έτυχε ποτέ να μη θέλεις απλά να ξυπνήσεις? 

Τουλάχιστον απαιτείται ειλικρίνεια

Λίγες μέρες πιο πριν που λέτε, παιζόταν κάτι με έναν τύπο. Ξέρετε είχαμε βγει κάμποσες φορές και περνούσαμε πολύ καλά. Εγώ δεσμεύσεις δεν ήθελα, και ούτε και αυτός εξάλλου. Δεν είμασταν ακριβώς "μαζί" αλλά κάτι παρεμφερές.

Ε και μια μέρα βγήκαμε, περάσαμε πολύ όμορφα που λέτε. Μου είπε να τον πάρω τηλέφωνο για να μιλήσουμε κάποια στιγμή και του είπα ότι θα προσπαθήσω. 

Τελικά δεν κατάφερα να τον πάρω όπως του υποσχέθηκα και δεν βρεθήκαμε.

Όταν τον πήρα τηλέφωνο μετά από μια δυο μέρες, δεν το σήκωνε. Τον ξαναπαίρνω, το σηκώνει.

"Ναι" μου λέει... Τον ρωτάω γιατί δεν απαντούσε πριν και είπε μια ξεκάρφωτη δικαιολογία. Τώρα τι του λες? Αξίζει άραγε να ασχοληθείς περαιτέρω? 

Δεν ασχολήθηκα εννοείται. Το γαμώτο είναι ότι το έχω ξανά πάθει και μάλιστα το πράγμα μετά από αυτό δεν άντεξε και πολύ η εν λόγω σχέση. 

Και ρωτώ, γιατί να μην απαντάς ή να είσαι απότομος? Τι φταίω ΕΓΩ και η κάθε εγώ να καθόμαστε να ψάχνουμε τι θέλει να πει ο ποιητής στην κάθε ανοησία του? Αν για κάποιο λόγο ξενέρωσες ή δεν θες πάρε δώσε μαζί μου, γιατί να μην γίνεις άντρας και να ρθεις να μου το πεις κατάμουτρα?

Με εκνευρίζει αυτή η ανωριμότητα ρε παιδί μου. Δεν δαγκώνω συνήθως.. 

Είναι πολύ πιο ωραίο να πιάσεις την άλλη και να της πεις, ξες κούκλα δεεεεεεν... Παρά να την αφήσεις στο σκοτάδι και να σβήσεις τον εαυτό σ από τον χάρτη.

Κάτσε σκέψου τα όλα αυτά την επόμενη φορά.

Κάτι τελευταίο για να κλείσω..  Είχα διαβάσει κάπου πως ο άντρας με τον τρόπο του θα σου δείξει ότι δεν ενδιαφέρεται γιατί θα προτιμούσε να τον πατήσει πούλμαν, νταλίκα και μπλα μπλα μπλα παρά να σου πει ότι δεν σε γουστάρει. Και αντιστρέφω τους όρους. Αν μου ζητούσες εμένα να κάνουμε κάτι, και εγώ δεν ήθελα, δεν θα απαιτούσες μια ειλικρινή απάντηση? Και όχι υπεκφυγές? 

Ε αυτό ακριβώς το μικρό πραγματάκι ΑΠΑΙΤΩ κι εγώ από σένα! Να μ πεις απλά την αλήθεια... κ τίποτε άλλο. Το άσπρο άσπρο, το μαύρο μαύρο και την χυλόπιτα χυλόπιτα.. 

Θα επανέλθω... Ως τότε χαίρεται.

body language- μάθε να τη διαβάζεις

   Έστω ότι βγαίνεις σε ένα μπαρ. Έστω ότι υπάρχει εκεί πέρα ένα πρόσωπο που σου κάνει το κλικ. Η γλώσσα του σώματος λέει τα πάντα τόσο για σένα όσο και για το άλλο πρόσωπο.

ΧΕΡΙΑ:
H στάση των χεριών και γενικότερα του σώματος μπορεί να μας διδάξει πολλά για την προσωπικότητα του ατόμου με το οποίο συναναστρεφόμαστε. Να δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Όταν ένας άντρας κάθεται με τα χέρια του να ακουμπάνε στα πλευρά του, είναι σημάδι ότι έχει μάθει να είναι το κυρίαρχο αρσενικό. Ενώ όταν κρατάει τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη, σημαίνει ότι είναι απόμακρος και θέλει να διατηρήσει μια απόσταση από τους άλλους ανθρώπους. Αντίστοιχα η γυναίκα, όταν κρατάει ανοιχτά τα χέρια της και τονίζει το στήθος στον παρτενέρ της, σημαίνει ότι της αρέσει και ενδιαφέρεται, ενώ αν έχει σταυρώσει τα χέρια στο στήθος είναι ένδειξη ότι δεν αισθάνεται όμορφα με το συγκεκριμένο άντρα.
Επίσης όταν η γυναίκα κάθεται σταυροπόδι, όλα εξαρτώνται από την θέση των χεριών της. Αν έχει τα χέρια σταυρωμένα, είναι σημάδι αμυντικότητας, ενώ αν τα έχει ανοιχτά, αυτοκυριαρχίας.

ΠΟΔΙΑ:
Έρευνες δείχνουν, ότι σε μια παρέα πολλών ατόμων, ο άντρας ασυνείδητα "δείχνει" με το πόδι του τη γυναίκα για την οποία ενδιαφέρεται. Eνώ η γυναίκα της οποίας το πόδι δείχνει ψηλά, είναι η γυναίκα που έχει καλή διάθεση.

ΜΑΤΙΑ:
Στην αρχή της γνωριμίας και του φλερτ, μια γυναίκα που χαμηλώνει τα μάτια αλλά συνεχίζει να σε κοιτάζει παιχνιδιάρικα, είναι μια γυναίκα η οποία είναι μεν ντροπαλή αλλά και ενδιαφέρεται για το άτομό σου. Ενώ η οπτική επαφή όσο πιο έντονη είναι τόσο πιο πολύ ενδιαφέρον δηλώνει. Ένας άνθρωπος που του είσαι αδιάφορος, συνηθίζει να αποφεύγει να σε κοιτάξει στα μάτια και μάλιστα μιλάει λίγο εως καθόλου.

Φυσικά λίγο πολύ όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι προθέσεις έχει ο άλλος κοιτώντας τον. Έτσι για μεγαλύτερη ευκολία και αποτελεσματικότητα στην κατανόηση της γλώσσας του σώματος, σας παραπέμπω σε μια εικόνα στην αρχή της σελίδας καθώς και ένα βιντεάκι απόλυτα κατατοπιστικό:
Δείτε το βιντεάκι εδώ! 

Κατσαριδοϊστορίες part 2

   Τον κοίταξε μέσα στα μάτια. Ξαφνικά τα θυμήθηκε όλα. Τον παιδικό της έρωτα. Πώς τον κοιτούσε και έλιωνε. Μαζί μεγάλωσαν, στην ίδια γειτονιά. Ήταν ο έρωτας των παιδικών και εφηβικών της χρόνων. Έβγαιναν κάθε μέρα βόλτες μαζί και την κρατούσε απ το χέρι. Κοιτούσαν το ηλιοβασίλεμα και την αγκάλιασε. Τότε, πιτσιρίκια ακόμη, έδωσαν το πρώτο τους φιλί. Από τότε είχαν γίνει αχώριστοι. Ήταν συνέχεια μαζί. Μετά για κάποιον λόγο απομακρύνθηκαν. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί. Ούτε και τον ρώτησε. Απλά τον άφησε να φύγει. Αργότερα, ερωτεύτηκε πάλι. Και έπεσε με τα μούτρα. Οπότε, σιγά σιγά τον ξέχασε. Κι έπειτα αυτός έφυγε. Άλλαξε πόλη. Δεν ήξερε τίποτα γι αυτόν πλέον και μάλιστα δεν κράτησαν καμία επαφή. 

   Μετά από τρία χρόνια τον συνάντησε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είχε βρεθεί εκεί τυχαία. Τον κοίταξε στα μάτια. Αυτός δεν την γνώρισε στην αρχή.

"Γει...γειά" ψέλλισε.

"Γειά σου! Συγγνώμη... Γνωριζόμαστε?"

"Γιάννη, εσύ? Η Μάρθα είμαι... Η Μάρθα Ζαμπέτα. Δεν με θυμάσαι?"

"Μάρθα? Ουάου... Θέλω να πω... Ομόρφινες, άλλαξες... Δεν σε γνώρισα! Τι κάνεις? Πώς είσαι?"

"Καλά είμαι... Πώς βρέθηκες εδώ?"

   Μιλούσαν για πολλή ώρα. Της μίλησε για τη ζωή του και αυτή τον άκουγε και τον κοιτούσε λες και ήταν ότι πιο όμορφο στον κόσμο. Της είπε ότι παντρεύτηκε και ότι ένα μόλις χρόνο αργότερα χώρισε. Και αυτή απλά δεν μιλούσε. Και αυτή απλά άκουγε. Και πέρασε η ώρα. 

   Έπειτα, της ζήτησε να βρεθούν, να βγουν για έναν καφέ κάποια μέρα. Αυτή δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Κανόνισαν να βρεθούν το Σάββατο. Άρχισε να  μετράει τις μέρες. Ήταν ήδη Πέμπτη. 

    Το Σάββατο απόγευμα, ήταν γεμάτο. Στις εννέα είχαν ραντεβού. Στις πέντε άρχισε να ετοιμάζεται. Έκανε μπάνιο, έφτιαξε τα μαλλιά της, βάφτηκε όμορφα αλλά όχι έντονα, φόρεσε ένα τζιν και μια λευκή μπλούζα και ένα ζευγάρι πέδιλα. Στις εννέα και πέντε ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Εκεί όπου τον είχε δει πριν λίγες μέρες. Αυτός την περίμενε με το αμάξι του. Μπήκαν μέσα και άρχισαν τις βόλτες. Ο αέρας που έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα έκανε τα μαλλιά της να ανεμίζουν. Την πήγε στο πάρκο. Εκεί που φιλήθηκαν πρώτη φορά. Ξάπλωσαν κάτω στο γρασίδι. Κοιτούσαν το φεγγάρι, όπως τότε.

"Μου είχες λείψει" του είπε.

"Και εμένα. Νόμιζα όμως οτι δεν αισθανόσουν το ίδιο."

"Τι πήγε στραβά ρε Γιάννη? Γιατί δεν είμασταν ποτέ μαζί?"

"Μαλακίες κάναμε..."

"Έκανα κάτι? Εγώ έφταιγα?"

"Όχι.. Κανείς μας δεν έφταιγε. Απλά είμασταν επιπόλαιοι. Μικροί και ανώριμοι. Μακάρι να είχα κάνει  προσπαθήσει περισσότερο να σε έχω δίπλα μου. Δεν μπόρεσα όμως. Και με μισώ γι αυτό. Δεν ωφελεί να τα θυμόμαστε αυτά. Ανήκουν στο παρελθόν."

"Πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μέλλον?"

"Δεν ξέρω..."

   Σηκώθηκε απότομα και έκανε να φύγει.

"Μη φύγεις" της είπε. "Νομίζεις ότι είναι εύκολο για μένα να το πω, αλλά δεν είναι."

"Πες μου να μείνω δίπλα σου. Πες μου ότι σου λείπω. Πες μου ότι θες να είμαι πάντα κοντά σου και θα το κάνω. Απλά πες το μου!"

"Δεν είναι τόσο απλό."

"Είναι. Πάντα είναι απλό. Εμείς κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα." 

"Θα φύγω ρε Μάρθα. Τι θες να κάνω? Θα φύγω πάλι. Τα χιλιόμετρα θα μας χωρίζουν."

"Μείνε!"

"Δεν μπορώ να μείνω. Έχω πληγωθεί ήδη μια φορά. Πριν από δυο μήνες πήρα διαζύγιο. Δεν θα διακινδυνεύσω να πάθω πάλι τα ίδια. Από τα λάθη μου μαθαίνω."

"Ωραία αφού το θες έτσι..."

   Την φίλησε. Ξάπλωσαν πάλι στο έδαφος. Τα χέρια του άρχισαν να εξερευνούν το κορμί της και τα χείλη του άναβαν φωτιά όπου ακουμπούσαν. Τα σώματά τους έγιναν ένα. Μετά αυτός σηκώθηκε.

"Αύριο θα φύγω. Θα ρθεις στο αεροδρόμιο?"

"Πώς μπορώ να μην έρθω?"

   

   Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, αυτή περίμενε εκεί. Ένα δάκρυ. Το άφησε να κυλήσει στο μάγουλό της και σαν μαγικά, ένιωσε λες και το χέρι του την χάιδευε. Πήρε το αμάξι και πήγε στο πάρκο ξανά. Μόνη αυτή την φορά. Πάρκαρε λίγο πιο δίπλα. Τέτοιες ώρες το πάρκο ήταν άδειο. Ξάπλωσε στο γρασίδι. Εκεί που καθόταν την προηγούμενη, αυτός. Και νόμιζε ότι τον έχει δίπλα της.

    Θαύμασε το ηλιοβασίλεμα. Για να το δεις, έπρεπε να πας τη συγκεκριμένη ώρα. Αν πήγαινες λίγο πιο νωρίς, ήταν μέρα... Και αν πήγαινες πιο μετά, ήταν πια αργά. Το ομορφότερο θέαμα θα είχε χαθεί. Και τότε κατάλαβε. Κατάλαβε ότι για τους δυο τους, ήταν πια αργά...

Κατσαριδοϊστορίες part 1

  Για σένα. Που ήρθες κ έφυγες σαν τον άνεμο...

Καθόταν εκεί, έξω απ το σπίτι του. Πάνω σε ένα ξύλινο κάθισμα. Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα τσιγάρο ενώ στο αριστερό ένα μικρό κομμάτι ξύλο με το οποίο σκάλιζε το χώμα βαριεστημένα. Ο ήλιος τον έκανε να ιδρώνει συνεχώς, παρ' ολο που δεν έκανε τίποτα απολύτως. 

   Έτσι ήταν τα μεσημέρια του από τότε που έφυγε αυτή. Άδεια. Όταν ήταν στη ζωή του, την γέμιζε με χρώμα. Το χαμόγελό της του έδινε δύναμη και ζωή. Ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό χαμόγελο. Όταν τα μάτια της τον κοιτούσαν, ένα ρίγος τον διαπερνούσε. Καταλάβαινε ότι τον αγαπάει και τον νοιάζεται, απλά από ένα βλέμμα της. Και όταν έφυγε, πήρε μαζί της όλα τα χρώματα, όλη τη ζωη και όλη τη δύναμή του.

   Και ενώ καθόταν στον ήλιο και κοιτούσε απέναντι, χαμένος στο άπειρο, είδε μια σκιά. Έβαλε το χέρι του μπροστά για να αποφύγει τον ήλιο και να μπορέσει να δει. Δεν κατάλαβε ποιος ήταν. Ερχόταν προς το μέρος του. Σηκώθηκε κ αυτός και πλησίασε τη σκιά. Είδε στην αρχή δυο μάτια. Ένα ρίγος τον διαπέρασε.

"Εσύ?" ψέλλισε.

  Τα χέρια της τον άγγιξαν. Του χαμογέλασε.

"Πώς γίνεται να είσαι εσύ? Γιατί ήρθες?"

Τα μάτια της ήταν υγρά.

"Μαλώσαμε Ηλία. μαλώσαμε άγρια."

  Της πρόσφερε θέση. Και ένα μαντήλι για να σκουπίσει τα μάτια της. 

"Φίλα με." του είπε.

  Δεν τον ένοιαζε το πώς και το γιατί. Έσκυψε και την φίλησε. Πολλές φορές. Στο στόμα, στο λαιμό. Δεν το πίστευε ότι την άγγιζε πάλι. Ότι την είχε δική του έστω και για λίγο Σηκώθηκε και την πήρε αγκαλιά. Την πήγε μέσα στο σπίτι. 

  Την έβαλε να ξαπλώσει πάνω στο κρεβάτι. Είχε ενδοιασμούς ακόμη. 

"Δεν ξέρω αν πρέπει" είπε τελικά, αφού κοντοστάθηκε για λίγο.

  Αυτή τον τράβηξε πάνω της. Του έβγαλε την μπλούζα και την πέταξε στο πάτωμα. Μετά ξεκούμπωσε το πουκάμισο της και το παντελόνι της. Σάστισε. Είχε αρκετό καιρό να πάει με γυναίκα, και η θέα του στήθους της τον άφησε άφωνο.

   Κάνανε έρωτα όλο το βράδυ. Το πρωί τον ξύπνησαν τα βήματά της και ο ήχος της πόρτας που άνοιγε. Πετάχτηκε από το κρεβάτι. Τύλιξε ένα σεντόνι στη μέση του και πήγε δίπλα της. Με το δεξί του χέρι την έπιασε από το μπράτσο.

"Πού πας?"

"Τον αγαπάω Ηλία... Αυτό το χθεσινό, ήταν... ήταν λάθος... Συγγνώμη..."

"Τον αγαπάς... Τον αγαπάς... και αυτό μεταξύ μας? Τι ήταν?"

"Δεν ξέρω... Ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να γίνει, δεν μπορώ να του το κάνω αυτό. Τον αγαπάω και μ αγαπάει."

"Σ αγαπάει... Σ αγαπάει γαμώ την πουτάνα μου. Και εγώ? Εγώ δεν σ αγαπάω?"

"Αυτός είναι άλλο... Σε παρακαλώ σταμάτα. Αυτός... αυτός είναι ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί. Τον αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο."

"Τότε τι κάνεις εδώ? Τι έκανες? Γιατί ήρθες?"

"Δεν ξέρω... Ήθελα να περάσω  καλά."

"Πέρασες?"

"Τι?"

"Πέρασες καλά?"

"Ναι... Αλλά..."

"Ωραία, φύγε τότε!"

    Αυτή άρπαξε την τσάντα που είχε πέσει στο πάτωμα και έφυγε.

   Την κοιτούσε να απομακρύνεται.

"Θα γυρίσεις!" της είπε. "Όσο και να σε αγαπάει θα την κάνει την μαλακία και θα σε πληγώσει. Και τότε, θα καταλάβεις ότι σε αγάπησα μόνο εγώ πραγματικά."

"Τον αγαπάω Ηλία... αλήθεια τον αγαπάω"

"Σε πιστεύω! Κάποτε και εγώ αγάπησα! Εσένα! Και αν και μου πήρες την καρδιά καθώς έφευγες, ακόμα σε λατρεύω με ότι απέμεινε. Και όταν θα γυρίσεις σε μένα, θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω! Θα σε έχω και πάλι δικιά μ για λίγο, πριν σε πάρει πάλι μακριά μου αυτός."

   Δεν του απάντησε. Μπήκε στο αμάξι της και χάθηκε στη στροφή. Την κοιτούσε που έφευγε. Άντεξε όταν την έχασε. Και τώρα την έχανε πάλι. Για μια στιγμή σκέφτηκε να τρέξει πίσω απ το αμάξι. Έπειτα μετάνιωσε. Την άφησε απλά να φύγει. Τόσο απρόσμενα όσο είχε έρθει. Και πάλι τα βράδια άρχισε να την ονειρεύεται. Και να ξυπνάει ιδρωμένος. Και πάντα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι θα επιστρέψει, απλά για να έχει έναν λόγο να ζει...

Οι συμβουλές της μαμάς.

   Σαν γυναίκα και μάλιστα μοναχοκόρη, είχα το προνόμιο (?) να είμαι το επίκεντρο της προσοχής τόσο από την μάνα όσο και απ τον πατέρα μου. Φυσικά σαν γυναίκα δεν με αντιμετώπιζε ποτέ κανένας γιατί ίσως φοβόντουσαν μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα ή κάτι τέτοιο. Και ο αδερφός φυσικά είχε τα πάντα στα χέρια, αφού ήταν ο άντρας του σπιτιού, ή κάτι τέτοιο.

   Από πιτσιρίκια θυμάμαι, ο αδερφός μου και εγώ είχαμε εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω κανέναν γι αυτό βέβαια, διότι η μικρομυαλοσύνη και η υπερβολή χαρακτήριζαν πάντα τους γονείς ειδικά εκείνης της εποχής. Και ενώ το αγόρι προσλάμβανε φιλοφρονήσεις όταν μιλούσε για κάποια γκόμενα ή έστω κοριτσάκι που του άρεσε, εμένα μου είχαν μέχρι μια ηλικία ασκήσει βέτο σε αυτά τα θέματα. 

   Όταν μπήκα στην εφηβεία λοιπόν, όπως ηταν φυσικό απέκτησα και εγώ μια σχέση. Με έναν νεαρό τάδε, με τον οποίο μάλιστα είχα φάει και ΤΗΝ κολληματάρα, οπότε αποφάσισα να το πω στον πατέρα μου, αφού η ΜΑΝΑ (με κεφαλαία, διότι η μάνα είναι ιερή)  γνώριζε ήδη.

   Γυρνάει λοιπόν, και τι μου λέει.. όταν εσύ θα θες να του κρατάς το χέρι, αυτός θα σκέφτεται τι να σου πει για να σε ρίξει στο κρεβάτι. Εντάξει, ίσως όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια, αλλά καταλάβατε. Ούτε κατσάδες ούτε φωνές ούτε κακό. Η μάνα απ την άλλη, μου έτρωγε τα αυτιά με την γκρίνια της μέρα και νύχτα, γιατί αυτή είναι μάνα λέει, και φοβάται.

   

ΟΧΙ ΣΕΞ ΠΡΙΝ ΤΑ 16. Ή και παραπάνω. Τελεσίγραφο. Και για να πω και την αλήθεια, ήταν μια υπόσχεση που ποτέ δεν κράτησα. Έτσι ήταν οι συνθήκες, δεν ξέρω. Ήθελα, το κανα. Και η μεγαλύτερη βλακεία μάλιστα ήταν ότι δεν είχα κάποιον να με προετοιμάσει ψυχολογικά. Και αργότερα, όταν πληγώθηκα, πάλι μόνη μου ήμουν. Και όταν έφτασα στο παρά πέντε να μη βρεθώ με μωρό στην αγκαλιά, πάλι μόνη μου.

   Άκουγα τη μάνα να μιλάει για το σεξ και χαιρόμουν. Είχαμε κάνει συζητήσεις, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα το έκανα μικρή. Και απογοητεύτηκε. Γιατί δεν με συμβούλεψε σωστά λέει ώστε να με αποτρέψει. Και ενώ μέσα μου ξέρω πως ότι κι αν έλεγε πάλι το ίδιο θα έκανα, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αν προσέγγιζε το θέμα διαφορετικά θα ήταν και άλλο το αποτέλεσμα. 

    Δεν είμαι σίγουρη αν η κόρη μου θα περιμένει μέχρι να παντρευτεί ή θα πηγαίνει με τον πρώτο τυχόντα. Δεν είμαι καν σίγουρη αν θα κάνω κόρη. Ή αν κάνω παιδιά ποτέ. Μπήκα όμως και το ψαξα. Και είχα δίκιο. Μια συζήτηση με την κόρη, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, σχετικά με το σεξ, είναι αυστηρώς καλύτερη από τα τελεσίγραφα. Στην τελική, ηλικία γι αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει. Οκ, μεγαλώνοντας το σώμα σου προετοιμάζεται καταλληλότερα. Και θεωρήσε πιο έτοιμη σωματικά. Αλλά η σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ωριμάζει το μυαλό και σε προετοιμάζει ψυχολογικά. Και αν μη τι άλλο αυτό είναι χίλιες φορές καλύτερο. Επίσης μια συζήτηση με έναν ειδικό σχετικά με τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα θα φρίκαρε την κάθε ψευτο-ενημερωμένη κόρη και θα έκανε σιγουρότερη και σοφότερη την αληθινά ενημερωμένη κοπέλα. 

   Τέλος, να σκέφτονται το μέλλον ώριμα και υπεύθυνα είναι κάτι που η καθεμία μας θα πρέπει να διδάξει στα παιδιά της. Στην τελική ο μόνος σίγουρος τρόπος αντισύλληψης είναι η αποχή από το σεξ. Ανάλογα λοιπόν με τους στόχους και της προτερεότητες σου, παίρνεις και τις αποφάσεις για τη ζωή σου.